مهدی خیلی و راحت و خیلی خودمانی و جدی می آمد در جمع شورای فرماندهان
لشکر خودمان و به همه مان می گفت: "من هیچ کدام از شما را فرمانده نمی دانم.
شما فقط در لفظ فرمانده اید. در حقیقت تک تک تان نوکر این بچه های بسیجی هستید.
خدمتگزار بودن در نظام اسلامی یعنی نوکر بودن."
بعد در جمع بچه های لشکر تمام فرمانده گردان ها را می آورد جلو تریبون
می گفت: این عزیزان فرمانده شما هستند،اما در عمل آمده اند نوکری شما را بکنند.
شما هم باید در عمل روی کار آنها نظارت داشته باشد.
می گفت: شما ولی نعمت من هستید و من هم نوکر شما هستم.
این را در عمل ثابت می کرد. اگر کسی می آمد اعتراض می کرد کمه به او
غذا نرسیده،آرام دست از غذا می کشید و فقط نان خالی می خورد. چون مطمئن بود آن
نان خالی،دست کم،توی گردان پیدا می شود. یا اگر خود فرمانده گردان ها می آمدند
گزارش می دادند که غذا نرسیده یا کم رسیده می گفت: باید خودت بروی بالای سر آشپز
بایستی،باید از همین فردا خودت بروی غذا را تقسیم کنی بین بچه ها تا به همه برسد.
همیشه
تاکید داشت که در چادر خودش کسی حق ندارد غذایی به جر غذای بچه های لشکر را
بیاورد.
